Kamperem przez najwyższy wiadukt świata - Wiadukt Millau

Kamperem przez najwyższy wiadukt świata - Wiadukt Millau – główne zdjęcie

To zadanie wpisujemy sobie na listę do zrobienia przed końcem żywota. Tym razem nasz kierunek to Wiadukt Millau nad rzeką Tarn, który jest jednym z największych osiągnięć światowej inżynierii i wielką atrakcją turystyczną Francji.

Znajduje się w ciągu autostrady A75 z Paryża do Montpellier i w kierunku Hiszpanii. Przygotowania do jego powstania trwały kilkanaście lat, ale co ciekawe całą konstrukcję postawiono w zaledwie trzy. Inwestycja pochłonęła 400 mln euro. Większość elementów konstrukcyjnych powstała na lądzie, a potem nasunięto je na przygotowane miejsca. Do tego celu użyto 64 siłowników hydraulicznych, które przez wiele dni przesuwały przęsła w tempie 9 metrów na godzinę. Na budowę mostu użyto też ok. 206 tys. ton cementu, a waga stali użytej przy budowie to 36 tys. ton, co stanowi pięciokrotność ilości użytej do budowy Wieży Eiffla.

Przy powstawaniu giganta brało udział prawie 600 pracowników, którzy do swych prac wykorzystywali najnowocześniejsze technologie laserowe, GPS, specjalny asfalt i beton wysokiej jakości oraz inne innowacyjne materiały, wszystko w celu kontroli budowy co do centymetra.

Most jest wyposażony w najnowocześniejsze czujniki, tj. anemometry, akcelerometry, inklinometry oraz czujniki temperatury służące do pomiaru i wykrywania nawet najmniejszych ruchów filarów, jak również do pomiaru odporności na ścieranie i rozrywanie.

Łączna waga budowli to 290 tys. ton

Konstrukcja co roku przyciąga ok. 300 tys. osób, a codziennie przejeżdża po niej nawet 50 tysięcy pojazdów.

Ma też na swoim koncie kilka europejskich i światowych rekordów:

- to najwyższy most na świecie pod względem wysokości struktury.

- przeprawa ma najwyższe pylony na świecie

- najwyższy most w Europie z najwyższym filarem o wysokości 341 m

- jego przęsła zawieszone nad rzeką Tarn, są najwyższe w Europie

Wiadukt został zaprojektowany przez francuskiego inżyniera Michela Virlogeux i słynnego brytyjskiego architekta Normana Fostera, ma długość 2460 m i wysokość 343 m. Przejazd tym rekordzistą kosztuje 7 euro, a sezonie letnim, który kończy się wraz z wrześniem – 8,90 euro.

W pobliżu mostu znajduje się też 7 punktów widokowych, z których można oglądać giganta.

Wiadukt został otwarty 14 grudnia 2004, a dla ruchu udostępniono go 16 grudnia 2004.

Kamperem przez najwyższy wiadukt świata - Wiadukt Millau – zdjęcie 1
Kamperem przez najwyższy wiadukt świata - Wiadukt Millau – zdjęcie 2
Kamperem przez najwyższy wiadukt świata - Wiadukt Millau – zdjęcie 3
dorotagonet52
dorotagonet52

"Tak, na to wygląda... Odbiło ci, zbzikowałaś, dostałaś fioła. Ale coś ci powiem w sekrecie. Tylko wariaci są coś warci..." Alicja w Krainie Czarów- Tim Burton

Czytaj także

Pireneje Atlantyckie - skarb (dwóch) narodów – zdjęcie 1
Ciekawe miejsca
Pireneje Atlantyckie - skarb (dwóch) narodów
Pireneje Atlantyckie, zwane także Pirenejami Zachodnimi, to piękny departament leżący w południowo-zachodniej części Francji. Tworzy go historyczna prowincja Béarn oraz francuska część Kraju Basków, zaś jego prefekturą jest miasto Pau. Jako transgraniczne pasmo znajdujące się na pograniczu Hiszpanii i Francji, Pireneje Atlantyckie stanowią sporą turystyczną atrakcję – mocny punkt na mapie Europy dla każdego miłośnika surowej przyrody i aktywnego wypoczynku. Niektórym pasmo przypomina nieco Alpy (przez wzgląd na wapienne granie i głębokie doliny), a wśród licznych atutów regionu można wymienić bujność lasów oraz liczbę ogólnodostępnych schronów i bacówek. Nie sposób pominąć przy tym swobody biwakowania  i rozpalania ognisk. Turysta, który zdecydował się na spędzenie wakacji w Pirenejach Atlantyckich, poczuje się w pełni zespolony z naturą. Zarówno francuska, jak i hiszpańska część pasma jest zróżnicowana pod względem geologicznym oraz biologicznym. Na północy przeważają lasy liściaste, z których wiele cechuje się pierwotnym charakterem – można spotkać w nich ostatnich przedstawicieli pirenejskich niedźwiedzi. Z kolei południowa część, z racji na lepsze nasłonecznienie, jest porośnięta większą liczbą gatunków ciepłolubnej flory, a wśród drzew dominują iglaste. W porównaniu z częścią północną jest tu również więcej pastwisk. Wioski rozlokowały się u podnóża gór oraz w dolnych częściach dolin. Główny ruch turystyczny skupia się pod przełęczami Pierre Saint Martin (ośrodek Arette la Pierre Saint Martin) oraz Somport (ośrodek Candanchu). W pozostałych częściach regionu jest raczej niewielki, dzięki czemu zwiedzający mogą cieszyć się komfortowym kontaktem z przyrodą. Minusem wędrówek po tym paśmie jest słabe oznakowanie tras, co może stanowić trudność dla niedoświadczonych turystów, podobnie jak brak drogowskazów na niektórych skrzyżowaniach szlaków.