Busikiem Po Bezdrożach - część III

Busikiem Po Bezdrożach - część III

Wycieczkę w góry rozpoczynamy od przechadzki po stoiskach w celu zakupienia mapy Fogaraszy. Udaje nam się taką znaleźć za 18RON, niestety poza zaznaczonymi szlakami nie ma nic więcej, szczególnie doskwierał nam brak czasów przejścia, których nie było nawet na szlaku. Przed wyjazdem starałem się znaleźć jakieś informację na temat wejścia na Moldoveanu . Na jednym z blogów wyczytałem, że wędrówka tam i z powrotem zajmuje około 3 dni, google maps pokazało niecałe 4h, a ratownicy w schronisku stwierdzili, że to jakieś 10h wędrówki, w jednym z magazynów górskich, który zabrała ze sobą Asia pisali również o 3 dniowej wyprawie, więc taki czas przyjęliśmy. Dla nas to nie problem, mamy namioty i wałówkę, można iść. Jednak na zdobycie najwyższego szczytu Rumunii mieliśmy tylko 2 dni. Pierwsze podejście i jedyny drogowskaz z podanym czasem przejścia (1h) wiódł na przełęcz nad schroniskiem, podejście było dosyć strome i skaliste, miejscami bardzo śliskie, ale że była to jedna z atrakcji przy trasie Transfogarskiej nie mogło tam zabraknąć niedzielnych turystów wdrapujących się w białych trampkach, bootkach czy japonkach. Myślałem, że takie widoki to tylko u nas. Wejście do pierwszego punktu wędrówki zajęło nam około 30 minut. U góry Dominika przypomniała sobie, że zapomniała zabrać z samochodu tabletek bez, których nie może dalej iść. Cóż, było już późno, czasu mało, a do przejścia kawał drogi. Zostawiłem plecak i postanowiłem, że po nie zejdę, bo tak będzie szybciej. Zafundowałem sobie trening skyrunningu, z góry zbiegłem dosyć szybko, wziąłem co trzeba i czekało mnie ponowne podejście... całość obróciłem w 50minut. Uda i łydki poczułem nie miłosiernie, cóż serce kocha, ale nogi Dominikę to znienawidziły :P Na całe szczęście, w nagrodę u góry czekała na mnie pajda chleba z kremem czekoladowym i buziak. Ponownie zarzuciliśmy plecaki na plecy i ruszyliśmy dalej. Już po chwili zniknęli wszyscy niedzieli turyści, szlak stał się niemalże pusty. Na około otaczały nas coraz to piękniejsze widoki, lecz szlak stawał się coraz bardziej wymagający, od stromych, miejscami niemalże pionowych zejść po podobne wejścia, zaczęły się pojawiać łańcuchy. Drogowskazów jak nie było ta nie ma, jedynie raz na jakiś czas pojawia się wyblakłe od słońca czy zmyte przed deszcz oznaczenie szlaku. Daniel zastanawiał się jak Barry będzie dawał sobie radę w górach. Jednak Barry to nie jest zwykły kundelek, to raczej mieszaniec kozicy górskiej z psiakiem. Nigdy nie widziałem (nawet na filmach), aby pies tak świetnie dawał sobie radę w skałach, spokojnie wdrapałby się na Rysy , a i Orla Perć pewno nie byłaby mu straszna gdyby mógł wejść do TPN ;D

Powoli, za górami zaczęło chować się słońce. Był to znak, że należy szukać miejsca na nocleg, co nie było łatwe, ze względu na brak płaskiej powierzchni. W końcu udało nam się znaleźć miejscówkę, ale strasznie wiało. Daniel postanowił na lekko wdrapać się przez grzbiet na drugą stronę góry i rozeznać się w okolicy. Okazało się, że po drugiej stronie przełęczy jest jeziorko - takie mini Morskie Oko, dodatkowo osłonięte od wiatru. Jednak aby się tam dostać musieliśmy zejść po bardzo stromej ścianie, która na dodatek była porośnięta trawą. Danielo stwierdził, że to mniej więcej tyle co podejście na grzbiet, czyli jakieś 5-10min. W drodze w dół okazało się, że chyba troszkę źle oszacował odległość, gdyż zajęło nam to ponad pół godziny, ale ja go znam, specjalnie tak powiedział żebyśmy nie marudzili żeby zostać po zawietrznej stronie, Ty cwaniaku Ty :P Miejsce na biwak superowe, jeziorko, strumyk wypływający ze zbocza z lodowatą wodą. Przyszła pora na długo wyczekiwany obiad. Kilkanaście kilometrów z ciężkimi plecakami dało nam w kość, więc pochłonęliśmy troszkę za dużo naszej dziennej racji żywnościowej. Ba, każdy był dalej głodny. Niestety brak drewna uniemożliwiał nam rozpalenie ogniska, więc chwilę porozmawialiśmy na trawce, przy okazji podkręcając atmosferę o kręcących się tutaj niedźwiedziach i wilkach. Na całe szczęście mieliśmy Barrego, który służył jako system wczesnego ostrzegania. W nocy troszkę zmarzliśmy, w końcu mieliśmy letnie śpiwory, a w nocy był przymrozek ;) Przy okazji nic nas nie zjadło, jednak sen mieliśmy dosyć płytki - przynajmniej ja. Głównie za sprawą biegających wokół nas świstaków.

Spałaszowaliśmy resztkę chleba na śniadanie i zostaliśmy bez jedzenia, także wydłużenie wędrówki o kolejny dzień nie wchodziło w rachubę. Wydostanie się na szlak z naszej miejscówki zajęło nam godzinę! Masakra. Weszliśmy na kolejny szczyt, jednak ni widu nie słychu o tym najwyższym. Odnaleźliśmy się na mapie, okazało się, że nawet nie jesteśmy w połowie drogi, zbliżało się południe, więc musieliśmy zdecydować czy idziemy dalej czy zawracamy. Z miejsca w którym się znajdowaliśmy, mieliśmy około 8h drogi do samochodu i 6h na wymarzony szczyt. Postanowiliśmy zawrócić, gdyż 14godzinna wędrówka bez jedzenia mogła się zakończyć kłopotami.. Nie wiedzieliśmy co nas czeka dalej. Droga powrotna zaczęła dawać nam w kość, nogi stawały się coraz bardziej miękkie, wtedy stwierdziliśmy, że odwrót to była dobra decyzja, po prostu nie dalibyśmy rady obrócić w dwie strony w jeden dzień, no chyba, że na lekko bez plecaków. Pod wieczór zmordowani wracamy do busika, który grzecznie na nas czekał. Na całe szczęście nikt go nie zrzucił ze skarpy, ani nie próbował pożyczyć sobie czegoś od nas :) Zostało nam tylko znaleźć miejsce na nocleg i nawpierniczać się za cały dzień. Powiem tyle, polskie Karpaty są pięknie, ale rumuńskie je przebijają kilkukrotnie. Zapewne za sprawą braku ludzi na szlakach - w ciągu 2 dni spotkaliśmy może z 12 osób (i to polaków) oraz możliwości biwakowania na dziko. Pełen kontakt z naturą. Cisza, widoki i spokój. Jedno jest pewne, na pewno tam wrócimy!

Ruszyliśmy w stronę zamku Draculli -tego prawdziwego. Ostatnią gotówkę wydaliśmy na mapę, więc aby wejść na ruiny musielibyśmy jechać do miasta i wrócić z powrotem...troszkę nam się nie chciało tak kręcić, więc zaczerpnęliśmy informacji. Dowiedzieliśmy się, że ogólnie nic ciekawego tam nie ma, za zdjęcia trzeba płacić, a opinie innych turystów były niezachęcające. Sprawa prosta, kiedyś i tak tu wrócimy to wejdziemy i zweryfikujemy prawdę. Taaak nam podpowiadały wygłodniałe brzuchy.

W końcu udało nam się znaleźć miejsce na nocleg. Strumyk jest, można się wykąpać, ale najpierw kolacja. Na nasze nieszczęście okazało się, że rozczelnił się 5litrowy słoik z fasolką po bretońsku, przywiezioną jeszcze z Polski...Masaaaakra, tyle jedzenia do wyrzucenia :( Pozostaje nam makaron z sosem. Najedzeni, wykąpani i potwornie zmęczeni położyliśmy się spać, aby z samego rana wyruszyć w najdłuższą trasę w ciągu całej wyprawy, czyli 24h jazdy non stop przez zadupia, lokalne drogi, dróżki i góry.

Kolejny dzień spędziliśmy w samochodzie, po drodze przejeżdżaliśmy przez cygańskie wioski, które nie wyglądały za ciekawe. Dobrze, że Tripciakowi nie przyszło do głowy, a raczej silnika zrobić tam postoju. Rzuciliśmy okiem na mapę i znaleźliśmy drogę omijającą Sofię i krótszą o jakieś 60km, wyglądało to obiecująco. W czasie drogi okazało się jednak, że trafiliśmy na coś w rodzaju trasy Transfogarskiej ale w wydaniu Bułgarskim (tak sobie ją nazwaliśmy)... Uboższej tylko o piękne widoki, ale liczniejszej w zakręty. Wspinaliśmy się pod górę, następnie zjazd z góry, wszystko fajnie ale na górzystym odcinku nie było prawie w ogóle prostej drogi, same serpentyny. Załodze z tyłu zaczęło aż robić się nie dobrze. Nie dziwię się, w końcu taką drogą jechaliśmy dobre 2 godziny. Brak wspomagania dawał się we znaki, bicepsy miałem spompowane jak po całym dniu na siłowni :)

Chcieliśmy skrócić, a wyszło na odwrót :) Cóż, to takie w naszym stylu. Przynajmniej było ciekawie. Po drodze mijaliśmy opuszczone domy, budynki pokomunistyczne, nie dziwię się, że nikt nie chciał tam mieszkać z takim dojazdem. Po kilkunastu godzinach dojeżdżamy do Macedonii, po przekroczeniu granicy krajobraz zmienia się diametralne, jest po prostu czysto. Zatrzymujemy się na stacji, aby skorzystać z Wi-Fi i sprawdzić aktualne kursy walut. Przeliczamy koszt paliwa i wychodzi nam niecałe 3,50zł za litr, więc tankujemy pod sam korek. Zbliża się godzina 4 rano, za kierownicą spędziłem prawie 1000km. Dojeżdżamy nad jezioro Ochrydzkie, chcemy rozbić się na dziko, ale nie bardzo jest gdzie... jest ciemno i jesteśmy zmęczeni. Decydujemy się spędzić noc na kempingu Rino. Rano właściciel uczęstował nas darmową kawą - była przepyszna! O dziwo mówił całkiem nieźle po polsku, dowiadujemy się od niego, że ten rok jest dla niego sezonem polaków, co chwile gości kogoś z PL i boi się, że jego wątroba może tego nie wytrzymać . Na kempingu spotykamy również polską ekipę w wypożyczonym transicie, która wraca z Albanii. Opowiedzieli nam oni jak to zostawali zatrzymywani przez policję czy przez czarne BMW, które zajechało im drogę, gdzie ze środka wyłonili się groźnie wyglądające Albance , jednak, gdy zobaczyli obce blachy to ich zostawili... Ciekawe, troszkę nas nastraszyli, ale stwierdziliśmy, ze z ekipą wesołego ogórka nikt nie będzie chciał zadzierać   Podładowaliśmy baterię, wysprzątaliśmy busika, usunęliśmy małe usterki i zjedliśmy równie dobry obiad, za całość niewiele płacąc. Spodobała nam się ta Macedonia, czysto, dobre i świeże jedzenie, a przede wszystkim jest tanie, podobnie jak kemping. Do granicy mamy jakieś 5km, więc ponownie tankujemy do pełna i przy okazji nabieramy paliwa do 5l butelki. Przekraczamy granicę, Albance w mercedesach dziwnie się na nas patrzą, wyglądają troszkę jak ci na filmach z terrorystami w roli głównej. Szybko również przekonaliśmy się, że przepisy ruchu drogowego istnieją tylko na papierze. .. CDN