stefanostrowski

. Pierwszy nasz wyjazd na Litwę. Relacja pisana "na kolanie" tak więc z góry przepraszam za literówki i pokręcone zadania. Nic nie poprawiałem, jest tak jak to widziałem w 2005 roku. 24 czerwca 2005 – pogoda przepiękna, od dobrych kilku dni jest gorąco, kolejne prognozy pogody nie zapowiadają zmian, wiec tylko wyruszać na wycieczkę... Około godziny 8 rano wyruszyliśmy 10 letnim Fiatem Cienquecento w kierunku granicy Polsko Litewskiej. Około 11.00 byliśmy już na przejściu granicznym w Ogrodnikach. Ze zdziwieniem wjechaliśmy na przejście graniczne na którym nie było ani kolejek ani wielu uzbrojonych funkcjonariuszy straży granicznej... jak to się widzi na granicy Polsko – Białoruskiej. Przejście pokonaliśmy nie wysiadając z auta, wszystko trwało około 1 minuty i już jesteśmy po stronie Litewskiej.

Załogi (w kolejności podróżowania):. My, czyli Agnieszka,Stefan, Piotruś (5lat), Gabriela (1 roczek) – Citroen Xsara Picasso 1.8 LPG + KIP 42 TTZ. Ela, Michał i Agata – Skoda Octawia kombi 1.9 TDI + Niewiadów. Asia, Leszek i Kuba (3 lata) – VW Touran 1.9 TDI + ABI. 30.06 Poniedziałek. Wczoraj w nocy przyjechał Michał z rodziną z Opoczna swoją niewiadóweczką, przenocowali i dziś ruszamy w kierunki Litwy, potem docelowo - Łotwy. Pogoda nie nastraja optymistycznie. Wszelkie prognozy donoszą, że ma lać przez co najmniej tydzień, słabiutko wygląda nasza wyprawa biorąc pod uwagę, że nastawiamy się na siedzenie na plaży.

Dzień I. Jest poniedziałek 2 lipca. Piękne słońce, a my podążamy w kierunku biura paszportowego, bo przecież kto by pomyślał wcześniej o odebraniu naszych paszportów – jak zwykle wszystko na ostatnią chwilę. Około 9.30 odbieramy paszporty i w drogę, ku granicy z Litwą. Oczywiście w dobie Unii Europejskiej granicy prawie nie zauważamy i po chwili mkniemy autostradą ku Litewskiej Kłajpedzie. Po drodze zatrzymujemy się w fajnym lokalu na obiad – nazywa się „170 km”. Tam połykamy litewskie pierogi i jedziemy dalej.