Pierwsze poważne jeżdżenie "Złomkiem" - 2010 rok.

Przeglądasz sobie od niechcenia strony internetowe i nagle wpadasz na ciekawą stroną. Ile razy się Wam to przytrafiło? Załozę się, że nie raz! 
To samo przytrafiło się mi na początku 2010 roku. Ale zacznijmy po kolei.
Mamy styczeń 2010 roku. Siedzę sobie przed komputerem i gapię się w ekran jak przysłowiowa kura w gnat. Parę tygodni wcześniej kupiłem swojego piątego Fiata 125p i chyba szukałem jakichś części.
No i masz! W jakiś sposób trafiłem na stronę Złombolu i informację, że w 2010 roku jadą do Azji; dokładnie do Istambułu. Myślę sobie, ale by były jaja gdybyśmy z Chłopakami się tam wybrali. Pomysł troszkę pokiełkował i ciach! Bolima, Spajki i ja, znany jako czeczun mieliśmy zmontowaną Ekipę.
Skoro Ekipa była, to kolejnym krokiem było rozpoczęcie przygotowań samochodu. Fiacik zjechał do garażu.
Prace mad nim troszkę trwały – przygotowywałem go sam, więc się nie spieszyłem i wszystko robiłem dokładnie. W przypadku Dużego Fiata to się zawsze opłaca.
Zbliżał się koniec sierpnia, czyli start Złombola! Emocje i napięcie rosło.
W końcu ten dzień! Wyjeżdżam z Torunia do Warszawy. Zgodnie z planem, w sobotę spotkaliśmy się na ulicy Jagiellońskiej, w garażach Stowarzyszenia FSOAUTOKLUB i zabraliśmy się za przygotowania. Ostatnie poprawki, montaż bagażnika na dach, wymiana oleju i regulacja zaworów. W końcu PAKOWANIE. 

I tu pierwsza niespodzianka. Nie zdążyliśmy jeszcze w połowie zapakować auta, a już tarliśmy chlapaczami po asfalcie. Zrobiło się ciekawie! Z pomocą przyszli nam nasi Przyjaciele z FSOAK. Bolima pojechał do Ola po resory, które Olek zakitrał gdzieś w kanale. Młody leżąc pod Fiatem wygięty w chińskie osiem wycinał zapi

eczoną śrubę, my robiliśmy inne rzeczy, w duchu modląc się do bora tucholskiego żeby Młody nie poobcinał sobie paluchów albo nie wbił diaksa w głowę. Całe szczęście się udało i mogliśmy, już teraz z dużym opóźnieniem wyjechać na start Złombola do Katowic. Po drodze zawitaliśmy jeszcze na przepyszną kawę do Wojtka i do Kasi z magazynu Classic Auto i mogliśmy rozpocząć naszą eskapadę.

DZIEŃ PIERWSZY

Oczy na zapałkach, dojeżdżamy do Katowic. Kilka krzyżówek, parę zakrętów i wjeżdżamy na plac startowy. Całe zmęczenie pryska jak bańka mydlana! Żyły wypełnia adrenalina! Wszyscy są zadowoleni, gotowi na przeżycie przygody ich życia. Odbieramy naklejki, oznaczamy samochód i czekamy na sygnał. 
W końcu jest, upragniony start! Mijamy bramę startową i oficjalnie jesteśmy na trasie Złombola 2010, naszej ówczesnej najważniejszej przygody motoryzacyjnej.

Z Katowic, pod eskortą Jula, kierujemy się na Kraków, a później na Bukowinę Tatrzańską i przejście graniczne w Łysej Polanie. Pierwsza granica. Narazie wszystko dobrze, samochód nawet się nie zająknał. 
Przed nami Słowacja. Pogoda nie rozpieszcza. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że jeszcze nigdy, ani przed 2010 ani po 2010, nie przejechałem samochodem Słowacji "na sucho". Tam zawsze pada deszcz! Dlatego też na nasz pierwszy obiad w trasie zatrzymaliśmy się na zadaszonym przystanku autobusowym. Ależ było miło zjeść coś gorącego! Pogoda nie rozpieszcza, w szyby wali deszcz, a my na pierwszy kemping w Debreczenie na Węgrzech mamy jeszcze kawał drogi. Nawijamy na opony wstęgę szos i przebijamy się przez góry. Momentami droga robi się stroma i bardzo kręta. Do tego ciągła ulewa. Wycieraczki nie nadążają oczyszczać szyby. 
Wtem, pierwsza awaria! Spadła nam ramię wycieraczki. Zatrzymaliśmy się i zbieramy nasze fanty z drogi. Wtem numer 2! Zza zakrętu wyjeżsża rozpędzona ciężarówka, pada na nas łuna światła, deszcz, blady strach i huk potężnego klaksonu – wszystko razem tworzy naprawdę przerażającą mieszankę. Całe szczęście kierowca ciężarówki ograniczył się do popukania się w głowę i puszczenia wiązanki pod nosem i nie rozjechał nas na miazgę. Mieliśmy nauczkę – nie stawać jak kołek! Szybka akcja, wycieraczka wylądowała spowrotem na swoim miejscu, a my we Fiacie i kontynuowalismy jazdę.

W środku nocy, po prawie tysiącu kilometrów od Warszawy, dojechaliśmy do Debreczenu. Na kempingu rozbilismy namioty. 
Wyobraźcie sobie taką sytuację – jedyne o czym mażysz, to rozłożyć namiot, usiąść i wypić zimne piwko. Ale, musisz jeszcze ogarnąć "spanie"! Twój namiot, to klasyczne iglo, z pałąkami, tropikiem, śledziami i całą resztą tałatajstwa. Męczysz się, męczysz i jeszcze raz męczysz. Na to Twój kumpel wyjmuje z bagażnika "szybką keczuę", rzuca, wkłada do środka materac, rozkłada krzesełko, siada i otwiera browara. Idzie się ugryźć w tyłek, co?

DZIEŃ DRUGI

W nocy znowu ulewa. Chyba dogoniła nas ze Słowacji. My jakoś przetrwaliśmy. Nasze namioty też. Trochę wody pociekło do Fiata. W efekcie portfel zalany i eurasy mokre. Trzeba było suszyć na desce rozdzielczej. Nam noc nie dała się za bardzo we znaki. Gorzej miał znajomy z innej ekipy, który po ostrej imprezie padł w namiocie i go nie zdołał zamknąć, bo i jak, skoro na zewnątrz wystawały jego nogi. Rado obudził się w zalanym na kilka centymetrów namiotcie. Cóż – samo życie.

Z Węgier ruszyliśmy do Rumunii. Do granicy nie mieliśmy jakoś strasznie daleko, bez problemów tam dojechaliśmy. Na przejściu istny pokaz mody kempingowej. Kolorowe namioty suszyła chyba prawie każda Ekipa. Było to też pierwsze przejście graniczne, na którym sprawdzano nam dokumenty – mimo, że byliśmy jeszcze w Unii Europejskiej musieliśmy wylegitymować się dowodem osobistym lub paszportem.
Przejechaliśmy do kraju Drakuli. Inny świat. Naprawdę. Wrażenie takie, jak byśmy się cofnęli w czasie do połowy lat 90-tych w Polsce. Pojazdy przeżywające swoją czterdziestą drugą młodość, domy trzymają się na słowo honoru, a drogi są dziurawe jak ser szwajcarski.

Ciśniemy, zmieniamy się za kierownicą i chłoniemy ile się da. Nie mamy za dużo czasu, musimy być na kempingu o w miarę normalnej porze, żeby chociaż trochę się wyspać. Oczywiście prosty dojazd do kempingu byłby zbyt łatwy. Okazuje się, że w "międzyczasie", tj. pomiędzy wydaniem itinerera złombolowego, a chwilą gdy znaleźliśmy się w Rumunii, kemping, na który mieliśmy dojechać, został zlikwidowany. Parafrazując – pocałowaliśmy kłódkę. Trzeba było jechać dalej. Zrobiła się nas całkiem spora kolumna, wspólnie dojechaliśmy na pole namiotowe. Ale była impreza!

DZIEŃ TRZECI

Budzimy się w Rumunii. Balanga była niezła, ale wszyscy ocknęli się cali i zdrowi. Rumunia lubi zaskakiwać. Tym razem padło na kibelek. Ot, dziura w podłodze, kosz na papier i inne takie wynalazki.
Na ten dzień mamy plan. Jedziemy na Drogę Trasfogarską. Budowa zachcianki Nicolae Ceausescu pochłonęła życie kilku osób. Droga wspina się serpentynami na ponad dwa tysiące metrów nad poziomem morza w towarzystwie stromych skał, owiec, tuneli i dziur.

Wrażenie jest piorunujące! Przejeżdżamy obok Zamku Drakuli, a w zasadzie dwóch zamków. Jeden to zwykła atrakcja turystyczna, a drugi to podobno prawdziwy zamek, w którym mieszkał amator ludzkiej krwi.
Wyjechaliśmy z gór i ciśniemy dalej w kierunku Bułgarii. 
Granicę przekraczaliśmy późnym wieczorem. Dojazd do przejścia wyglądał jak zabawa w ciuciubabkę. Trochę tu, trochę tam. Trochę zgodnie z przepisami, trochę pod prąd. W końcu doczekaliśmy się odprawy. Kilka pytań, zakup winiety i już śmigaliśmy po Bułgarii. Zrobiło się już dosyć późno, a my mieliśmy jeszcze sporo drogi przed nami. Nocna jazda po Bułgarii to niezła loteria. Dodatkowym utrudnieniem jest to, że w Bułgarii "obowiązuje inny alfabet", cyrylica. Jeżeli o mnie chodzi – czarna magia. To pewnie dlatego nie zrozumieliśmy co do nas "mówiły" znaki drogowe i pełnym ogniem wpadliśmy na najbardziej dziurawą drogę świata. Góry i doliny głębokie na dwadzieścia centymetrów. Jedna obok drugiej, nie sposób ich ominąć. Całe szczęście nic nie urwaliśmy. Mieliśmy farta. Innym Ekipom mina niestety zbrzydła. Były pogięte felgi, pourywane wydechy, haki holownicze, a nawet urwany wał napędowy w jednym z towarzyszących aut. Istna masakra.
W końcu, nad ranem dojechaliśmy do mety odcinka, na Złote Piaski. Przy załatwianiu noclegu znowu jaja. Cała obsługa kempingu pijana, próbuje wymusić dodatkowe opłaty, a niektórym Ekipom zarekwirowano dokumenty. Żeby było jeszcze ciekawiej, po kilku godzinach te dokumenty znaleziono gdzieś w krzakach. Istne szaleństwo. Nam udało się przemknąć za plecami pijanego gościa z obsługi i znaleźć miejscówkę na polu. 
Gdy my kładliśmy się spać nasi Koledzy z Wrocławia jechali na lotnisko do Burgas. W Rumunii okazało się, że jeden z nich zamiast paszportu z szuflady zabrał kartę pojazdu… Szybka akcja została zorganizowana, ludzie zerwani na proste nogi i jakimś cudem samolotem z Wrocławia do Burgas leciały właściwe papiery. Ale jaja! My w tym czasie przewracaliśmy się na drugi bok.

DZIEŃ CZWARTY

Słońce wali w oczy. W namiocie gorąco, mimo tego, że dopiero wczesna pora. Dzień się zaczyna. Wiadomo, siku się chce. No to idziemy do kibelka. A tam… grzyb do połowy wysokości ściany, syf na podłodze, syf w otwartych kabinach. Trzeba było znaleźć magistralę wodną i strzelić sobie prysznic pod gołym niebem. Potem plaża. Fajnie było. Czar prysł, gdy Fiat 125p, razem ze wszystkimi bagażami, dokumentami i kasą należący do zaprzyjeźnionej Ekipy, bez wiedzy właścicieli wylądował na lawecie i pojechał na parking policyjny. Był pościg motocyklowy, była akcja. Ostatecznie skończyło się tylko mandatem za złe parkowanie.

A my dalej w drogę. Cisnęliśmy jakimiś lokalnymi drogami po drodze regularnie napotykając się na cygańskie enklawy i obozy w środku lasu. Niezły folklor. Nagle, ni stąd ni z owąd – granica. Tu też folklor. Kury sobie chodzą, raz po Bułgarii, raz po Turcji, walają się śmieci. To nie było duże przejście graniczne. Zwykle panował tutaj mały ruch, więc jak się tam zwaliliśmy całą grupą, to Celnicy nie byli specjalnie zadowoleni. Musieli się wziąć do roboty. Chyba nie byli na to przygotowani. Buntowali się i tak dalej. W końcu przeszliśmy całą odprawę i moglismy wjechać do Turcji. Ależ się zdziwiliśmy, gdy pod kołami samochodu pojawił się świeży, równiutki asfalt. Jechaliśmy grupkami po kilka samochodów.

Sukcesywnie zbliżaliśmy się do Istambułu. Emocje rosły, w końcu za parę godzin mieliśmy być u celu naszej podróży, na innym kontynancie. I to wszystko Fiatem 125p! Przed nami wjazd na autostradę "dojeżdżającą" do Stambułu. Bramki jak na naszych polskich "autobanach". Troszkę się zdziwiliśmy, gdy w pewnym momencie wszystkie szlabany poszły w górę i morze samochodów ruszyło w kierunku tureckiej stolicy. Rozpoczął się ramadan. Autostrada była za darmo. Kolejny farcik! Żeby nie było zbyt kolorowo – pojawiły się problemy nawigacyjne. Nie wiedzieliśmy dokładnie jak dojechać na miejsce zbiórki. Po mniejszych lub większych bojach się udało. Dotarliśmy do punktu zbiorczego! Byliśmy na mecie! Wisienką na torcie miał być wspólny przejazd mostem przez Cieśninę Bosfor, do azjatyckiej części miasta. Ja byłem tak wypompowany, że ledwo co z tego przejazdu pamiętam. Miałem tak dosyć, że przejazd pamiętam jak przez mgłę. Całe szczęście nie siedziałem za kierownicą. Za kółkiem chyba siedział Spajk. Albo Bolima. Innego wyjścia nie było! Po rundce zatrzymaliśmy się na jakimś parkingu, gdzie wszyscy świętowaliśmy osiągnięcie mety. Były śpiewy, klaksony, "bomby". Było tak głośno, że pojawiła się policja. Musieliśmy jechać dalej. W nocy, a może nad ranem, dotarliśmy do kempingu pod Istambułem. Chyba znaleźliśmy się tam "na chybił trafił". Ważne, że się udało. Mogliśmy odespać.

Co było dalej, dowiecie się już niedługo – w kolejnym wpisie! Zostańce z nami!