W norweskiej stolicy znajduje się miejsce absolutnie niezwykłe. Zastygły w nim w granicie i brązie postaci piękne i straszne jednocześnie – ponad dwieście rzeźb zmuszających do zadumy nad kolejami życia, etapami jego przemijania, wreszcie śmiercią. Park Vigelanda (Vigelandsanlegget) to jedna z największych atrakcji turystycznych Oslo, a nazwano go na cześć rzeźbiarza, który urodził się, by rzeźbić. Sam park – niczym organiczny twór – rozrastał się, by osiągnąć gigantyczne rozmiary. Początkowo Gustav Adolf Vigeland miał na zamówienie władz miasta zaprojektować fontannę.

Park Vigelanda – dziecko z kamienia i brązu

Pierwszy bagażnik na narty marki Thule powstał jeszcze w latach 70. ubiegłego wieku – od tego momentu celem, który stawia przed sobą firma, jest zapewnienie narciarzom rozwiązań, umożliwiających im wygodne, bezpieczne i stylowe transportowanie sprzętu. Dowodem jest Thule Flow – nowy dachowy bagażnik na narty, wyróżniający się aerodynamicznym kształtem oraz najwyższym poziomem ochrony sprzętu. Flow mieści narty o długości do 210 cm, a jego szeroki, płaski kształt pozwala także na wygodne transportowanie snowboardów, kijków oraz innych akcesoriów.

Thule prezentuje Thule Flow - dachowy bagażnik na narty dla fanów sportów zimowych

Zakup kampera lub przyczepy kempingowej może być bardzo kosztowny. Nikogo nie szokują ceny przekraczające 100 tys. zł. Nic więc dziwnego, że kupujący z zainteresowaniem klikają w ogłoszenia sprzedaży opatrzone dopiskiem o możliwości odliczenia 23% VAT od zakupu - daje to przecież 23 tys. zł "oszczędności" na każdych 100 tys. zł ceny netto kampera lub przyczepy. Niestety w praktyce sprawa nie wygląda tak różowo - bardzo mała część kupujących może odliczyć cały VAT, niewielka część nabywców jego połowę, a zdecydowana większość klientów nie może tego uczynić wcale. Inne przepisy, przynajmniej częściowo, będziemy także stosować w odniesieniu do kampera, a inne przy zakupie przyczepy.

Zakup kampera lub przyczepy - kto i na jakich zasadach może odliczyć VAT?

Przyjemność można niekiedy podwoić, potroić, a nawet pomnożyć przez cztery czy pięć – tak jak ma to miejsce w miasteczkach o nazwie Cinque Terre (Pięć Ziem). Znajdziemy je na Riwierze Liguryjskiej, gdzie, wtulone w pionowe skały, przeglądają się w tafli morza. Cinque Terre to pięć włoskich osad: Monterosso, Vernazza, Corniglia, Manarola i Riomaggiore. Niczym Trójmiasto, są połączone znakomicie zorganizowaną siecią komunikacji. Pociąg przejeżdża przez nie w czasie krótszym niż 10 minut. Podróż nim to rozsądne rozwiązanie, gdyż w szczycie sezonu trudno o znalezienie miejsca parkingowego. Ponadto droga do Cinque Terre jest kręta i wąska, przez co lawirowanie nią nie należy do łatwych.

Cinque Terre - szczęście razy pięć

Niesmann + Bischoff to prawdopodobnie najbardziej designerska marka wśród wszystkich producentów kamperów. Dowód? Firma niedawno zdobyła nagrodę w konkursie German Design Award 2016, a wcześniej była już wyróżniona m.in. w ramach Red Dot Design Award. Czego możemy spodziewać się w 2016 roku? Rewolucji nie będzie, ale to może dobrze, bo kamperom Niesmann + Bischoff wystarczyły drobne zabiegi kosmetyczne, by znów olśniewały urodą. Designerom marki udało się nadać swoim kamperom charakterystyczną „twarz”, która zdecydowanie przyciąga uwagę, ale nie w sposób budzący kontrowersję, lecz wywołujący dość powszechny zachwyt i pożądanie. Patrząc na model Arto lub Flair, wręcz trudno powstrzymać pragnienie chwycenia kierownicy takiego właśnie pojazdu.

Niesmann + Bischoff w nowych wariantach 2016

Volvo w oczach statystycznego kierowcy jest synonimem bezpieczeństwa, komfortu i funkcjonalności. Niegdyś kanciaste koształty, tworzone niemal od ekierki, zastąpione zostały nowym designem. Pierwszym modelem który wprowadził Volvo w nową erę było S60/V60, konkurujące z BMW 3 i Audi A4 o klienta. W klasycznym nadwoziu – sedan S60 – prezentowaliśmy już na łamach Camprest.com. Tym razem przedstawiamy V60 w uterenowionej wersji CrossCountry AWD. Najbardziej uniwersalna odmiana V60 pojawiła się na rynku kilka miesięcy temu. Producent zafundował jej znacznie wyższy prześwit, osłony podwozia oraz rzucające się w oczy plastikowe osłony nadkoli, zderzaków i drzwi. Wyróżnikiem wersji CrossCountry są zwłaszcza wydatne zderzaki – tylny wzbogacono wymownym napisem z nazwą modelu.

Volvo V60 Cross Country D4 AWD

Wyobraźmy sobie mroźny wieczór i wiatr wyjący za oknem, podczas gdy my, bezpiecznie ukryci przed chłodem, pijemy gorącą czekoladę. Nie tylko szybko rozgrzewa, lecz także wprawia w dobry nastrój, zwłaszcza jeśli to czekolada szwajcarska. Versoix to zlokalizowany niedaleko Genewy szwajcarski kurort słynący z fabryki czekolady. Zapewne nie polubią go osoby ciepłolubne – co kilka lat tę część wybrzeża Jeziora Genewskiego (prawy brzeg) bierze we władanie silny wiatr. Na podobieństwo oddechu Królowej Śniegu owiewa wszystko, co napotka na swojej drodze, tworząc niezwykłe kształty w lodzie i zatrzymując czas. Widok oszronionych ulic i przedmiotów jest piękny, ale niektórzy wolą oglądać go tylko na zdjęciach, pijąc przy tym czekoladę i siedząc pod ciepłym kocem.

Czekoladowy raj - Versoix

Kromieryż to jedno z najpiękniejszych miast Czech. Zlokalizowane nad Morawą, na terenie wschodnich Moraw, mimo że nieduże, posiada tyle atrakcji, że starczyłoby ich na obdzielenie paru większych ośrodków. Chrześcijańscy kapłani z założenia mieli służyć i przewodzić bliźnim, sami pozostając pokornymi i ubogimi. Biskupi ołomunieccy z pewnością nie kierowali się tą zasadą, zakładając w XIII wieku Kromieryż (Kroměříž). Powstająca powoli potężna, monumentalna wręcz rezydencja letnia od początku miała być odzwierciedleniem ich bogactwa i siły. W samym Kromieryżu również nie brakuje zabudowań, którym daleko do skromności i surowości. Ale to właśnie ten przepych i rozmach biskupiego miasta przyciąga dziś do niego turystów.

Hanackie Ateny - Kromieryż

Być może marzy Ci się samochód, który łączyłby w sobie możliwości samochodu terenowego i kampera. Mogę się jednak założyć, że nie brałeś pod uwagę Mercedesa Vito! A przecież już od niemal roku Vito występuje w wersji z napędem na wszystkie koła. Mercedes Vito w wersji z napędem na obydwie osie nie wyróżnia się chromowanym orurowaniem, ani innymi spektakularnymi dodatkami, które demaskowałyby jego terenowe zapędy. Vito 4x4 może wyglądać niczym zwykły dostawczak, samochód osobowo-dostawczy (Mixto) lub jak van (w wersji Tourer). I każda z tych odmian nadwozia może mieć napędzane cztery koła!.

Mercedes Vito - niepozorna... terenówka

W regionie West-Friesland, w prowincji Holandia Północna, znajdziemy miasto o nazwie Enkhuizen. To najpopularniejszy port&nbsp; północnej części IJsselmeer, największego jeziora Holandii. W przeszłości główną gałęzią przemysłu Enkhuizen było rybołówstwo, obecnie – turystyka. Latem między nim a miastami Urk i Stavoren regularnie kursują promy, a dzięki połączeniom kolejowym ośrodek jest dobrze skomunikowany m.in. z Amsterdamem. Rolnictwo wciąż pełni w nim ważną rolę, zwłaszcza uprawa kwiatów ozdobnych.

Niebo nad Enkhuizen

To tutaj ostatni raz widziano marzycieli, którzy zapragnęli wznieść się ku niebu niczym Ikar. Czy pokonało ich morze, ciosające uparcie w kredowej skale? Czy zabrakło sił, by zmierzyć się z oceanicznym wiatrem?. Étretat to sympatyczna, niewielkich rozmiarów miejscowość, którą możemy odwiedzić przy okazji przejazdu przez francuski departament Seine-Martime. Leży nad Kanałem La Manche, na Wybrzeżu Alabastrowym (Côte d'Albâtre). Region Seine-Martime jest wyjątkowo malowniczy. Kredowe skały, którym wybrzeże zawdzięcza swoją poetycką nazwę, przyciągają turystów od lat. Tworzą poszarpane urwiska, które ostro wrzynają się w morze, a w czasie przypływu toczą z nim zaciętą walkę. Z kolei odpływ odsłania plażę, z której wspaniale widać najczęściej utrwalane na zdjęciach formacje skalne – łuk o nazwie Falaise d'Amont oraz zadziornie wysunięty w morze cypel, Falaise d'Aval. Ten drugi przypomina nieco francuską pensjonarkę, która na poły nieśmiało, na poły zalotnie moczy nóżkę w wodzie.

Étretat – ostatni ślad po Białym Ptaku

Część pierwsza - klik:&nbsp;Busikiem Po Bezdrożach - Bałkany 2015 część I. Nasza leśna dróżka w większości była wyjeżdżona przez maszyny zwożące drewno z lasu po wycince, także pomysł z wypchaniem busika na asfalt okazał się nie do końca tak prosty, jak się nam z początku wydawało. Obmyślony plan polegał na przepchaniu busika, a zarazem ustawieniu go tak, abyśmy mogli sprawnie go pchnąć i wylądować na asfalcie, a następnie wykorzystując opadający teren nawrócić i stoczyć się w dół...Jako, że brak wspomagania oraz opony AT/R wymagały użycia znacznej siły aby wykręcić w miejscu zasiadłem za kierownicą, a Daniel z Łukaszem próbowali mnie wypchać. &nbsp;Pierwsze pchnięcie było skuteczne, przejechaliśmy około metra, po czym wpadliśmy w koleinę i ponownie utknęliśmy, mokra glina skutecznie uniemożliwiała porządne zaparcie się. Rozkopaliśmy muldę, jako, że busik&nbsp; był wstępnie nakierowany w dobrym kierunku to zamieniłem się miejscem z Dominiką i próbowaliśmy pchnąć w trójkę, jednak to nic nie dawało. W międzyczasie, gdy chłopaki zabawiali się dalej z rozkopywaniem muldy, ja zająłem się naszym bezpieczeństwem... rozstawiłem na poboczu trójkąt ostrzegawczy, a resztę wyposażyłem w kamizelki odblaskowe. Asia miała za zadanie kręcić się koło trójkąta, tak aby nadjeżdżający kierowcy troszkę zwolnili, tym bardziej, że zza krzaków byliśmy słabo widoczni, a rumuńscy kierowcy lekkiej nogi nie mieli. Udało nam się ponownie pchnąć busa, oraz zatrzymać się metr przed rowem tak, aby mieć szansę z rozpędu przez niego przejechać. Aby ułatwić sobie sprawę, rów wyłożyliśmy kawałkami drewna zebranymi &nbsp;po wycince oraz kamieniami, a dodatkowo na górę położyliśmy deskę, którą wrzuciłem do auta tuż przed samym wyjazdem z domu w razie gdybyśmy gdzieś się zakopali i trzeba by coś podłożyć... szkoda, że miałem tylko jedną. Nadeszła pora na ostateczne pchnięcie, jednak Tripciak nie chciał ruszyć z miejsca. W międzyczasie z dużą prędkością minął nas tir nic nie robiąc sobie z trójkąta oraz Asi stojącej przy drodze, a Włoch jadący za tirem rozjechał nam swoją Alfą ustawiony na poboczu trójkąt ostrzegawczy robiąc przy tym zza opuszczonej szyby aferę za to, że rozjechał nam trójkąt. Co za gość. Cóż, przynajmniej miłe starsze małżeństwo widząc całe zajście, zatrzymało się i starało nam się pomóc wydostać z opresji. Tym razem już w czwórkę udało się ruszyć busika z miejsca, jednak, gdy koło najechało na deskę, ta się przesunęła, a my wylądowaliśmy ponownie w rowie. Ekstra. Teraz bus już był nie do ruszenia bez pomocy liny. Jednak sposób w jaki mieliśmy wytargać Tripciaka nie do końca mi się podobał. Wyciągnięcie go na wprost odpadało, gdyż na pewno znalazłby się jakiś kierowca rumuńskiego bombowca, który mimo prób chwilowego zatrzymania ruchu próbował by przeciąć rozciągniętą linę między samochodami. Widząc nasze zmagania zatrzymała się również mała ciężarówka z której wyskoczyła młoda ekipa chłopaków. Nasz nowo poznany dziadziuś, który nam pomagał wytłumaczył po rumuńsku o co chodzi, więc chłopaki nie czekali i od razu przystąpili do działania. Podpięli stalową linę i pod kątem 90stopni na pełnej petardzie przeciągnęli Tripciaka przez rów, na nic prośby żeby zrobili to w miarę powoli. Ból dla moich oczu, ale udało się znaleźliśmy się na asfalcie, fakt, że wyciągnęli nas nie w tą stronę co trzeba, mimo tłumaczenia jak mają to zrobić. Szybki uścisk dłoni i każdy pojechał w swoją stronę, a my zostaliśmy na drodze. Jako, że było z górki to stoczyłem się kawałek tyłem do zakrętu, lekko przy tym nawracając, a Daniel z Łukaszem wyczekując odpowiedni moment, gdy z żadnej strony nikt nie nadjeżdżał&nbsp; pchnęli mnie w przód i byłem ustawiony zgodnie z kierunkiem jazdy. Pozostało tylko stoczyć się kilkaset metrów w dół i zastanowić się, co dalej ?! Najpierw Daniel zdemontował miskę, aby zobaczyć poziom zniszczeń. Dziura była ogromna, nie do połatania, dodatkowo poszły dwa pęknięcia od uderzenia w głąb miski. Z początku był pomysł znalezienia kawałka stali, czy blachy i wklejenia jej na silikonie od środka miski, jednak takie rozwiązanie podziałałby zapewne tylko przez chwilkę, a my stracilibyśmy zapas oleju, którego i tak mieliśmy raptem 2,5l.

Blog

Park Vigelanda – dziecko z kamienia i brązu