Ken.G

Włoskie miasteczko Udine leży w północno-wschodniej części kraju, w regionie o nazwie Friuli-Wenecja Julijska. Od słoweńskiej granicy dzieli je ok. 40 km, natomiast od austriackiej – niespełna 90 km. Gwiazdami pejzaży są szczyty Alp Julijskich i Karnickich, z których najwyższy to Hohe Warte, inaczej Coglians (2780 m.n.p.m). Region nie jest duży, ale za to zróżnicowany, z piękną laguną na południu, obfitującą w rzeki częścią nizinną i górzystą północą porośniętą lasami świerkowymi. Udine nie jest może tak popularna jak prowincje Wenecji Euganejskiej, bez wątpienia jednak cieszy się powodzeniem turystów przez cały rok. Latem jej wybrzeża oblegają plażowicze, natomiast zimą miłośnicy narciarstwa i snowboardu zjeżdżają się do dużych stacji, w tym Tolmezzo czy Ravascletto. Warto wspomnieć również o Tarvisio, prócz tras narciarskich znanej z targu, na którym można kupić bardzo dobre wino w korzystnej cenie. Do atrakcji prowincji należy także Gorycja, miasto, przez które przebiega symboliczna granica ze Słowenią. To wieloetniczny ośrodek malowniczo otoczony winnicami Collio. To właśnie w nich produkuje się wina należące do czołówki włoskich trunków. Nie sposób pominąć oczywiście samego Udine, miasta, którego architektura zaskoczy niejednego turystę. Znajdziemy w niej bowiem zarówno elementy gotyku czy art deco, jak i renesansu. Udine słynie z produkcji wysokiej jakości mebli – jest jednym z największych producentów w Europie.

Udine o smaku tokaja i grappy

Włoska prowincja Salerno słynie z ogromnej atrakcji – jednego z najważniejszych parków archeologicznych Europy. Współcześnie Paestum, bo o nim mowa, jest dzielnicą kampańskiego miasta Capaccio, natomiast w zamierzchłej przeszłości było kolonią grecką miasta Sybaris. Ruiny osady zostały w 1998 roku wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Przy okazji pobytu w Salerno po prostu trzeba je odwiedzić. Tym bardziej, że przez tylko stuleci trwały w zapomnieniu, ukazując się na nowo światu dopiero w XVIII wieku.

Paestum – potęga greckich świątyń

Alea iacta est („Kości zostały rzucone”) – jak podaje historia, ponad 2 tysiące lat temu te słowa wypowiedział Juliusz Cezar, przekroczywszy rzekę Rubikon. Wydarzenie rozpoczęło krwawą wojnę domową, która targała republiką rzymską przez kolejne lata. Rubikon tworzył naturalną granicę Italii z Galią Przedalpejską. Przejście Cezara wraz z armią na drugą stronę było równoznaczne z wypowiedzeniem wojny. Nie trzeba było długo czekać, by wody rzeki spłynęły krwią. Od wydarzeń, które zmieniły historię kraju znanego dzisiaj jako Włochy, minęły całe stulecia. Współcześnie Rubikon nie tworzy już granicy, której przekroczenie wiąże się z podjęciem decyzji o ogromnym znaczeniu. Dziś to po prostu niewielkich rozmiarów rzeka płynąca z Apeninów Północnych do Morza Adriatyckiego, wijąc się przez tereny północy Włoch i kończąc swoją drogę przy Gatteo A Mare. Zwiedzając pieszo okolice ujścia, natkniemy się na brązowe popiersie Juliusza Cezara, przypominające o słynnych słowach wypowiedzianych nad rzeką. Na szczęście dziś możemy pokonać Rubikon bez zamoczenia stopy, przechodząc przez drewniany wiszący most. Po drugiej stronie rozciąga się uroczy nadmorski kurort, Savignano Mare – idealny na rodzinne wakacje. Chętnie przyjeżdżają tu nie tylko osoby pragnące wypocząć nad ciepłym morzem, lecz także turyści, którzy w urlopowych planach mają poznanie jak największej ilości atrakcji tej części włoskiego wybrzeża. A trzeba przyznać, że to świetna baza wypadowa do okolicznych kurortów. Od Cesenatico, z zachwycającym portem, który ponoć zaprojektował sam mistrz, Leonardo da Vinci, a także z otaczającym go urokliwym starym miastem, miejscowość dzieli zaledwie 5 km. Od Rimini, cieszącego się zasłużonym mianem jednego z najsłynniejszych kurortów wypoczynkowych nie tylko Riwiery Adriatyckiej, ale całych Włoch – 12 km. Riccione, nazywane Zieloną Perłą Adriatyku, znajduje się w odległości 25 km. Dalej mieszczą się ośrodki o ogromnym znaczeniu historycznym i kulturalnym – w tym Ravenna, Florencja czy Wenecja.

Tam, gdzie kości zostały rzucone

Na północy Jutlandii w morze wysuwa się piaszczysty półwysep będący najbardziej nasłonecznionym miejscem w całej Danii. To Skagen Odde, Kraina Światła, na końcu której spotykają się wody dwóch mórz, tańcząc w pełnym pasji tańcu. Półwysep jest jedną z największych atrakcji Danii, przyciągającą turystów z różnych zakątków Europy. Zakochało się w nim wielu, w tym Holger Drachmann, malarz, pisarz i poeta. Uczucie było tak wielkie, że nie chciał rozstawać się z widokiem zderzających się fal również po śmierci – jego życzeniem był pochówek pośród wydm.

Niebo duńskich orłów

Zwiedzając południowo-zachodnie wybrzeże Sycylii, napotkamy na swojej drodze Trapani, miasto portowe leżące na wąskim, otoczonym morzem z trzech stron cyplu. Powstało w czasach rzymskich, a przez cały okres istnienia pełniło jedną rolę – portu, czy to dla miasta Erice, czy dla całego Morza Śródziemnego. Na masową skalę łowiono w nim tuńczyka, było również znane jako eksporter soli. Współcześnie saliny (zbiorniki do krystalizacji soli) z wiatrakami stanowią jedną z atrakcji okolicy. Uroku dodaje im obfitość ptactwa, które wybrało przesycony solą teren na swój dom.

Nie samym tuńczykiem Trapani stoi

Austriacki region Mostviertel przypomina nieco gigantyczny wór cukierków, tyle jest w nim atrakcji. Choć może lepszym przykładem byłaby spiżarnia z wieloma regałami, na których stałyby dziesiątki butelek bursztynowego napoju. Tutejszym specjałem i rarytasem jest bowiem moszcz (świeżo wyciśnięty sok ze skórkami, nasionami i łodyżkami), od którego popularny region Dolnej Austrii wziął swoją nazwę. Jedną z najważniejszych atrakcji Mostviertel jest ponad 200-kilometrowy Szlak Moszczu, rozciągający się pomiędzy rzekami Ybbs i Enns. Przez cały rok oferuje przemierzającym go turystom możliwość degustacji moszczu w jednym z licznych punktów gastronomicznych i tzw. gasthausów. Poza klasycznym sokiem jabłkowym poznamy tu słodki i rozkoszny moszcz gruszkowy – chlubę regionu.

Austriacki region Mostviertel

Jak zacząć opowieść o Rzymie, gdy mamy mówić o mieście z tak długą historią, z tak wieloma zabytkami, z taką ilością pięknych, godnych uwagi miejsc? Byłaby to historia na długi zimowy wieczór ze śnieżycą za oknem, przeciągnięty zapewne w noc, a pewnie i do poranka. Zekranizowana, musiałaby być serialem, nie sposób bowiem pokazać wszystkich atrakcji Wiecznego Miasta, nie pominąć czegoś istotnego, choć może nie wysuwającego się na pierwszy plan tak wyraźnie jak np. Koloseum, Bazylika św. Piotra czy Panteon.

Poczuj spokój Rzymu

Tanio spędzić wakacje w Wenecji? Brzmi jak średni żart, zważywszy na wciąż rosnące ceny usług w mieście kanałów i gondoli, stawki przytłaczające samych mieszkańców. Jednak da się, trzeba po prostu troszkę pokombinować – przykładowo, wybierając pobyt na kempingu w Wenecji, a konkretniej&nbsp;w Mestre. Ponoć wenecjanie niespecjalnie przepadają za turystami. Według różnych źródeł każdego dnia (a z pewnością w sezonie) do miasta przybywa tyle ludzi, co żyje w nim na co dzień. Mieszkańcy skarżą się na tłumy w komunikacji miejskiej, a przede wszystkim na rosnące ceny usług. Nie chodzi bynajmniej o stawki w restauracjach czy hotelach, lecz o codzienność – ceny produktów żywnościowych, czynszu czy właśnie komunikacji. Zafascynowani pięknem, klimatem i renomą kurortu turyści często nie zauważają jak trudne jest życie wenecjan. A ci, którzy dostrzegają te niedogodności, kalkulują koszty i coraz chętniej wybierają na nocleg czy miejsce stołowania się nie centrum Wenecji, lecz korzystniejsze cenowo Mestre. Jedzenie jest tu równie pyszne, a można zakupić je nawet kilkukrotnie taniej. Dla porównania, espresso w Mestre znajdziemy już za ok. 1 euro, podczas gdy w którejś z weneckich kawiarni – za 4 euro. Warto zajrzeć także do delikatesów bądź marketów i zrobić żywnościowe zakupy. Lokalne produkty są wyjątkowo pyszne, a do tego zawsze świeże i stosunkowo niedrogie. Jeżeli głód dopadnie nas w trakcie&nbsp;zwiedzania Wenecji, lepiej szukać barów niż restauracji. Dobrym przykładem może być Crazy Bar, w którym serwuje się typowe dla regionu dania i napoje. Miłym gestem w lokalach gastronomicznych będą próby nawiązania kontaktu (w tym złożenia zamówienia) po włosku. Jeszcze milszym – chęć poznania tradycyjnych potraw, niekoniecznie pizzy, która, choć popularna, wcale nie jest miejscowym specjałem. Z pewnością parokrotnie rzucą się nam w oczy napisy zamieszczone przed niektórymi restauracjami: „NO PIZZA”. Warto zamówić lokalne wino, polecane przez dany lokal („a la casa”). Z piw godne polecenia jest m.in. Birra Veneziana Rossa.

Mestre, czyli w Wenecji nie musi być (bardzo) drogo

W Alpach Prowansalskich, u zbiegu dwóch pięknych dolin, znajduje się francuskie miasteczko o hiszpańsko brzmiącej nazwie i architekturze z wyraźnymi meksykańskimi akcentami. To Barcelonnette, mające za sąsiadów liczne ośrodki narciarskie, a samo kuszące czymś zupełnie innym – specyficzną atmosferą, możliwością błogiego wypoczynku bądź aktywnego spędzenia czasu pośród dziewiczej alpejskiej przyrody. „Barcelonnette”, co naturalne, kojarzy się z Barceloną i tłumaczy się jako zdrobnienie od jej nazwy. Pod względem architektury nie przypomina jednak zbytnio ośrodka słynącego ze świątyni Sagrada Familia czy budynków mieszkalnych projektu Antonio Gaudiego (m.in. Casa Batlló, Casa Vicens). Nazwę miasto zawdzięcza temu, iż lokujący je w XIII wieku Ramon Berenguer IV był jednocześnie władcą siedziby Katalonii. Barcelonnette otaczają alpejskie szczyty, z których największy, Grand Berard, wznosi się ponad horyzont na północ od miasta. Po drugiej stronie niebo zdobi Le Chapeau de Gendarme, uważany za najbardziej malowniczy spośród wszystkich szczytów rzucających cień na doliny rzek Ubaye oraz jej dopływu, Bachelard. Miasteczko jest przepięknie rozłożone na płaskim dnie doliny, a nieco wyżej, na drugim planie, rozciągają się pastwiska i łąki. Pomiędzy nimi w pejzaż wtuliły się nieduże przysiółki, wyglądające jakby czas zatrzymał się w nich co najmniej o pół wieku. Jeszcze wyżej tereny porastają sosnowe lasy, a ponad nimi widać szczyty gór, postrzępione niczym brzegi kordonkowej chusteczki. Czyż może być bardziej odprężający widok, czyż może istnieć lepsze miejsce na wypoczynek w Alpach niż&nbsp;kemping w regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże?.

Barcelonnette - hiszpańska tylko z nazwy

Przy wielkim jeziorze, po którym brodzą setki flamingów, stoi olbrzymia budowla przykuwająca wzrok z daleka. To Hala Sultan Tekke, miejsce pielgrzymek muzułmanów z całego świata, a jezioro zwie się Larnaca Salt Lake. Wśród licznych atrakcji Cypru na uwagę zasługuje szczególnie Słone Jezioro, ciągnące się niedaleko trzeciego pod względem wielkości miasta wyspy, Larnaki, na południowo-wschodnim wybrzeżu. Co roku odpoczywają przy nim tysiące ptaków (korytarz migracyjny). Nabierają sił przed dalszą podróżą, a część zostaje tu na zimę. Jezioro upodobały sobie zwłaszcza flamingi, przybywające tu co sezon wyjątkowo licznie. To właśnie one przyciągają turystów najbardziej spośród ok. 90 gatunków żyjących wokół zbiornika.

Meczet z widokiem na flamingi

W norweskiej stolicy znajduje się miejsce absolutnie niezwykłe. Zastygły w nim w granicie i brązie postaci piękne i straszne jednocześnie – ponad dwieście rzeźb zmuszających do zadumy nad kolejami życia, etapami jego przemijania, wreszcie śmiercią. Park Vigelanda (Vigelandsanlegget) to jedna z największych atrakcji turystycznych Oslo, a nazwano go na cześć rzeźbiarza, który urodził się, by rzeźbić. Sam park – niczym organiczny twór – rozrastał się, by osiągnąć gigantyczne rozmiary. Początkowo Gustav Adolf Vigeland miał na zamówienie władz miasta zaprojektować fontannę.

Park Vigelanda – dziecko z kamienia i brązu

Przyjemność można niekiedy podwoić, potroić, a nawet pomnożyć przez cztery czy pięć – tak jak ma to miejsce w miasteczkach o nazwie Cinque Terre (Pięć Ziem). Znajdziemy je na Riwierze Liguryjskiej, gdzie, wtulone w pionowe skały, przeglądają się w tafli morza. Cinque Terre to pięć włoskich osad: Monterosso, Vernazza, Corniglia, Manarola i Riomaggiore. Niczym Trójmiasto, są połączone znakomicie zorganizowaną siecią komunikacji. Pociąg przejeżdża przez nie w czasie krótszym niż 10 minut. Podróż nim to rozsądne rozwiązanie, gdyż w szczycie sezonu trudno o znalezienie miejsca parkingowego. Ponadto droga do Cinque Terre jest kręta i wąska, przez co lawirowanie nią nie należy do łatwych.