Kromieryż to jedno z najpiękniejszych miast Czech. Zlokalizowane nad Morawą, na terenie wschodnich Moraw, mimo że nieduże, posiada tyle atrakcji, że starczyłoby ich na obdzielenie paru większych ośrodków. Chrześcijańscy kapłani z założenia mieli służyć i przewodzić bliźnim, sami pozostając pokornymi i ubogimi. Biskupi ołomunieccy z pewnością nie kierowali się tą zasadą, zakładając w XIII wieku Kromieryż (Kroměříž). Powstająca powoli potężna, monumentalna wręcz rezydencja letnia od początku miała być odzwierciedleniem ich bogactwa i siły. W samym Kromieryżu również nie brakuje zabudowań, którym daleko do skromności i surowości. Ale to właśnie ten przepych i rozmach biskupiego miasta przyciąga dziś do niego turystów.

Hanackie Ateny - Kromieryż

Być może marzy Ci się samochód, który łączyłby w sobie możliwości samochodu terenowego i kampera. Mogę się jednak założyć, że nie brałeś pod uwagę Mercedesa Vito! A przecież już od niemal roku Vito występuje w wersji z napędem na wszystkie koła. Mercedes Vito w wersji z napędem na obydwie osie nie wyróżnia się chromowanym orurowaniem, ani innymi spektakularnymi dodatkami, które demaskowałyby jego terenowe zapędy. Vito 4x4 może wyglądać niczym zwykły dostawczak, samochód osobowo-dostawczy (Mixto) lub jak van (w wersji Tourer). I każda z tych odmian nadwozia może mieć napędzane cztery koła!.

Mercedes Vito - niepozorna... terenówka

W regionie West-Friesland, w prowincji Holandia Północna, znajdziemy miasto o nazwie Enkhuizen. To najpopularniejszy port&nbsp; północnej części IJsselmeer, największego jeziora Holandii. W przeszłości główną gałęzią przemysłu Enkhuizen było rybołówstwo, obecnie – turystyka. Latem między nim a miastami Urk i Stavoren regularnie kursują promy, a dzięki połączeniom kolejowym ośrodek jest dobrze skomunikowany m.in. z Amsterdamem. Rolnictwo wciąż pełni w nim ważną rolę, zwłaszcza uprawa kwiatów ozdobnych.

Niebo nad Enkhuizen

To tutaj ostatni raz widziano marzycieli, którzy zapragnęli wznieść się ku niebu niczym Ikar. Czy pokonało ich morze, ciosające uparcie w kredowej skale? Czy zabrakło sił, by zmierzyć się z oceanicznym wiatrem?. Étretat to sympatyczna, niewielkich rozmiarów miejscowość, którą możemy odwiedzić przy okazji przejazdu przez francuski departament Seine-Martime. Leży nad Kanałem La Manche, na Wybrzeżu Alabastrowym (Côte d'Albâtre). Region Seine-Martime jest wyjątkowo malowniczy. Kredowe skały, którym wybrzeże zawdzięcza swoją poetycką nazwę, przyciągają turystów od lat. Tworzą poszarpane urwiska, które ostro wrzynają się w morze, a w czasie przypływu toczą z nim zaciętą walkę. Z kolei odpływ odsłania plażę, z której wspaniale widać najczęściej utrwalane na zdjęciach formacje skalne – łuk o nazwie Falaise d'Amont oraz zadziornie wysunięty w morze cypel, Falaise d'Aval. Ten drugi przypomina nieco francuską pensjonarkę, która na poły nieśmiało, na poły zalotnie moczy nóżkę w wodzie.

Étretat – ostatni ślad po Białym Ptaku

Część pierwsza - klik:&nbsp;Busikiem Po Bezdrożach - Bałkany 2015 część I. Nasza leśna dróżka w większości była wyjeżdżona przez maszyny zwożące drewno z lasu po wycince, także pomysł z wypchaniem busika na asfalt okazał się nie do końca tak prosty, jak się nam z początku wydawało. Obmyślony plan polegał na przepchaniu busika, a zarazem ustawieniu go tak, abyśmy mogli sprawnie go pchnąć i wylądować na asfalcie, a następnie wykorzystując opadający teren nawrócić i stoczyć się w dół...Jako, że brak wspomagania oraz opony AT/R wymagały użycia znacznej siły aby wykręcić w miejscu zasiadłem za kierownicą, a Daniel z Łukaszem próbowali mnie wypchać. &nbsp;Pierwsze pchnięcie było skuteczne, przejechaliśmy około metra, po czym wpadliśmy w koleinę i ponownie utknęliśmy, mokra glina skutecznie uniemożliwiała porządne zaparcie się. Rozkopaliśmy muldę, jako, że busik&nbsp; był wstępnie nakierowany w dobrym kierunku to zamieniłem się miejscem z Dominiką i próbowaliśmy pchnąć w trójkę, jednak to nic nie dawało. W międzyczasie, gdy chłopaki zabawiali się dalej z rozkopywaniem muldy, ja zająłem się naszym bezpieczeństwem... rozstawiłem na poboczu trójkąt ostrzegawczy, a resztę wyposażyłem w kamizelki odblaskowe. Asia miała za zadanie kręcić się koło trójkąta, tak aby nadjeżdżający kierowcy troszkę zwolnili, tym bardziej, że zza krzaków byliśmy słabo widoczni, a rumuńscy kierowcy lekkiej nogi nie mieli. Udało nam się ponownie pchnąć busa, oraz zatrzymać się metr przed rowem tak, aby mieć szansę z rozpędu przez niego przejechać. Aby ułatwić sobie sprawę, rów wyłożyliśmy kawałkami drewna zebranymi &nbsp;po wycince oraz kamieniami, a dodatkowo na górę położyliśmy deskę, którą wrzuciłem do auta tuż przed samym wyjazdem z domu w razie gdybyśmy gdzieś się zakopali i trzeba by coś podłożyć... szkoda, że miałem tylko jedną. Nadeszła pora na ostateczne pchnięcie, jednak Tripciak nie chciał ruszyć z miejsca. W międzyczasie z dużą prędkością minął nas tir nic nie robiąc sobie z trójkąta oraz Asi stojącej przy drodze, a Włoch jadący za tirem rozjechał nam swoją Alfą ustawiony na poboczu trójkąt ostrzegawczy robiąc przy tym zza opuszczonej szyby aferę za to, że rozjechał nam trójkąt. Co za gość. Cóż, przynajmniej miłe starsze małżeństwo widząc całe zajście, zatrzymało się i starało nam się pomóc wydostać z opresji. Tym razem już w czwórkę udało się ruszyć busika z miejsca, jednak, gdy koło najechało na deskę, ta się przesunęła, a my wylądowaliśmy ponownie w rowie. Ekstra. Teraz bus już był nie do ruszenia bez pomocy liny. Jednak sposób w jaki mieliśmy wytargać Tripciaka nie do końca mi się podobał. Wyciągnięcie go na wprost odpadało, gdyż na pewno znalazłby się jakiś kierowca rumuńskiego bombowca, który mimo prób chwilowego zatrzymania ruchu próbował by przeciąć rozciągniętą linę między samochodami. Widząc nasze zmagania zatrzymała się również mała ciężarówka z której wyskoczyła młoda ekipa chłopaków. Nasz nowo poznany dziadziuś, który nam pomagał wytłumaczył po rumuńsku o co chodzi, więc chłopaki nie czekali i od razu przystąpili do działania. Podpięli stalową linę i pod kątem 90stopni na pełnej petardzie przeciągnęli Tripciaka przez rów, na nic prośby żeby zrobili to w miarę powoli. Ból dla moich oczu, ale udało się znaleźliśmy się na asfalcie, fakt, że wyciągnęli nas nie w tą stronę co trzeba, mimo tłumaczenia jak mają to zrobić. Szybki uścisk dłoni i każdy pojechał w swoją stronę, a my zostaliśmy na drodze. Jako, że było z górki to stoczyłem się kawałek tyłem do zakrętu, lekko przy tym nawracając, a Daniel z Łukaszem wyczekując odpowiedni moment, gdy z żadnej strony nikt nie nadjeżdżał&nbsp; pchnęli mnie w przód i byłem ustawiony zgodnie z kierunkiem jazdy. Pozostało tylko stoczyć się kilkaset metrów w dół i zastanowić się, co dalej ?! Najpierw Daniel zdemontował miskę, aby zobaczyć poziom zniszczeń. Dziura była ogromna, nie do połatania, dodatkowo poszły dwa pęknięcia od uderzenia w głąb miski. Z początku był pomysł znalezienia kawałka stali, czy blachy i wklejenia jej na silikonie od środka miski, jednak takie rozwiązanie podziałałby zapewne tylko przez chwilkę, a my stracilibyśmy zapas oleju, którego i tak mieliśmy raptem 2,5l.

Busikiem Po Bezdrożach - część II

Busikiem Po Bezdrożach - część III. Wycieczkę w góry rozpoczynamy od przechadzki po stoiskach w celu zakupienia mapy Fogaraszy. Udaje nam się taką znaleźć za 18RON, niestety poza zaznaczonymi szlakami nie ma nic więcej, szczególnie doskwierał nam brak czasów przejścia, których nie było nawet na szlaku. Przed wyjazdem starałem się znaleźć jakieś informację na temat wejścia na Moldoveanu . Na jednym z blogów wyczytałem, że wędrówka tam i z powrotem zajmuje około 3 dni, google maps pokazało niecałe 4h, a ratownicy w schronisku stwierdzili, że to jakieś 10h wędrówki, w jednym z magazynów górskich, który zabrała ze sobą Asia pisali również o 3 dniowej wyprawie, więc taki czas przyjęliśmy. Dla nas to nie problem, mamy namioty i wałówkę, można iść. Jednak na zdobycie najwyższego szczytu Rumunii mieliśmy tylko 2 dni. Pierwsze podejście i jedyny drogowskaz z podanym czasem przejścia (1h) wiódł na przełęcz nad schroniskiem, podejście było dosyć strome i skaliste, miejscami bardzo śliskie, ale że była to jedna z atrakcji przy trasie Transfogarskiej nie mogło tam zabraknąć niedzielnych turystów wdrapujących się w białych trampkach, bootkach czy japonkach. Myślałem, że takie widoki to tylko u nas. Wejście do pierwszego punktu wędrówki zajęło nam około 30 minut. U góry Dominika przypomniała sobie, że zapomniała zabrać z samochodu tabletek bez, których nie może dalej iść. Cóż, było już późno, czasu mało, a do przejścia kawał drogi. Zostawiłem plecak i postanowiłem, że po nie zejdę, bo tak będzie szybciej. Zafundowałem sobie trening skyrunningu, z góry zbiegłem dosyć szybko, wziąłem co trzeba i czekało mnie ponowne podejście... całość obróciłem w 50minut. Uda i łydki poczułem nie miłosiernie, cóż serce kocha, ale nogi Dominikę to znienawidziły :P Na całe szczęście, w nagrodę u góry czekała na mnie pajda chleba z kremem czekoladowym i buziak. Ponownie zarzuciliśmy plecaki na plecy i ruszyliśmy dalej. Już po chwili zniknęli wszyscy niedzieli turyści, szlak stał się niemalże pusty. Na około otaczały nas coraz to piękniejsze widoki, lecz szlak stawał się coraz bardziej wymagający, od stromych, miejscami niemalże pionowych zejść po podobne wejścia, zaczęły się pojawiać łańcuchy. Drogowskazów jak nie było ta nie ma, jedynie raz na jakiś czas pojawia się wyblakłe od słońca czy zmyte przed deszcz oznaczenie szlaku. Daniel zastanawiał się jak Barry będzie dawał sobie radę w górach. Jednak Barry to nie jest zwykły kundelek, to raczej mieszaniec kozicy górskiej z psiakiem. Nigdy nie widziałem (nawet na filmach), aby pies tak świetnie dawał sobie radę w skałach, spokojnie wdrapałby się na Rysy , a i Orla Perć pewno nie byłaby mu straszna gdyby mógł wejść do TPN ;D.

Busikiem Po Bezdrożach - część III

Segwaye, żyrocykle i e-hulajnogi pozwalają przemieszczać się na krótkich dystansach nie powodując zmęczenia. I choć najczęściej używane są przez pracowników centrów handlowych, mogą okazać się wygodnym środkiem transportu dla każdego np. podczas postoju na rozległym kempingu. Pojazdy te jeszcze nie doczekały się jednej wspólnej nazwy, pomimo że wiele je łączy. Większość z nich ma napęd elektryczny, przeznaczone są dla jednego użytkownika i umożliwiają jazdę na niewielkim dystansie, przeważnie z prędkością maksymalną ok. 20 km/h. Wszystkie wydają się alternatywą nie tyle wobec roweru czy skutera, co wobec chodzenia pieszo. Przydać mogą się więc szczególnie tam, gdzie nie chcemy męczyć nóg paradując w tę i z powrotem.

Jazda na dwóch lub... na jednym kole!

Gdyby ktoś chciał ujrzeć konwalie nie w postaci małych, nieśmiałych kwiatuszków, lecz drzewa, powinien poznać lasy laurowe. Porastają La Gomerę, wyspę, której mieszkańcy porozumiewają się, gwiżdżąc. La Gomera to jedna z najpiękniejszych sióstr archipelagu Wysp Kanaryjskich. Można dostać się na nią promem z Teneryfy, zaś po samej wyspie kursują trzy linie autobusowe (cztery razy dziennie). Pokochają ją amatorzy długich spacerów –&nbsp; do zdobycia są dziesiątki km szlaków i ponad 30 punktów widokowych.

Konwalie La Gomera

Właśnie dotarłeś na wymarzone wakacje. Z trudem wcisnąłeś się przyczepą lub kamperem na ostatnie wolne miejsce. Kemping położony jest w urokliwym miejscu, w niewielkim oddaleniu od miasta… Ale właśnie – czy to znaczy, że nawet po drobne zakupy będziesz musiał chodzić piechotą?. Jeśli na kempingu ani w bezpośrednim sąsiedztwie nie ma sklepu, do wyboru masz dwa podstawowe rozwiązania. Pierwsze to codzienne spacery do miasta. Jasne, że raz czy dwa możesz się przejść, ale wyobraź sobie, że tę samą trasę musisz przechodzić w obie strony codziennie przez 2 lub 3 tygodnie. Drugie wyjście też nie jest wygodne. Każdorazowe wyjeżdżanie i wjeżdżanie kamperem, manewrowanie po mieście i próba zaparkowania nim pod sklepem również nie wchodzi pod uwagę.

Jaki rower elektryczny na kemping?

Mirabilandia – już sama nazwa zapowiada świetną zabawę. Nosi ją mieszczący się w Ravennie największy włoski park rozrywki, w którym – według twórców – goście znajdą 30% rozrywki, 20% adrenaliny i 40% relaksu. Mirabilandia to przebogate w atrakcje największe wesołe miasteczko Adriatyku, a jednocześnie drugi pod względem liczby odwiedzających obiekt tego rodzaju we Włoszech. Spędzimy w niej cały dzień, a i w drugim (i trzecim) byłoby co robić. Dorosła osoba zapłaci za wstęp 29,90 euro, natomiast bilet dziecięcy kosztuje 24,90 euro.

Mirabi-zabawa w Mirabilandii

Jeden z wiodących europejskich producentów pojazdów kempingowych zdecydował o budowie nowej hali produkcyjnej w Nagyoroszi. Decyzję ogłoszono 11 grudnia. W ciągu najbliższych dwóch i pół roku Knaus Tabbert GmbH zainwestuje łącznie około 13,5 mln euro w budowę nowej hali produkcyjnej, która powstanie na powierzchni ponad 10.000 metrów kwadratowych. Planowana inwestycja zakłada docelowo produkcję pojazdów rekreacyjnych na poziomie 5 tys. modeli rocznie. Najwcześniej, bo jeszcze w przyszłym roku, powstanie na Węgrzech nowa hala produkcyjna. Docelowo będzie tu też działać linia produkcji formatek zabudów i stolarnia. Zwieńczeniem inwestycji będzie podwojenie produkcji przyczep i kamperów.

Knaus Tabbert GmbH buduje się na Węgrzech

W Uniejowie łacińską sentencję „Sanus per aquam” („Zdrowie poprzez wodę”) należy rozumieć dosłownie. Prócz zespołu basenów termalnych kurort kusi także kontaktem z Indianami i średniowiecznym rycerstwem. Wiosną Uniejów nawiedzają Indianie, którzy przybywają doń na Festiwal Muzyki i Tańca Indian Ameryki Północnej POW-POW, zaś latem odbywa się tu Indiańskie Lato – Święto Alei im. Sat-Okha. Ci, którzy zamiast tomahawków i pióropuszy wolą kolczugi, hełmy i miecze, w lipcu powinni przyjechać do Uniejowa na Turniej Rycerski, a w sierpniu – na Jarmark Średniowieczny.

Zobacz wszystkie kampery

Blog

Hanackie Ateny - Kromieryż