Dopełnieniem wakacyjnej wyprawy "zamkowej" jest jednodniowy wyjazd do Ogrodzieńca, aby obejrzeć zamki w miniaturze oraz znaleźć nieznaleziony w wakacje - Zamek w Siewierzu. Ale po kolei... Dzień nie zapowiadał się na pogodny, ale też nic nie wskazywało na to, by miało lać, więc można było się wybrać na wycieczkę. Słońce  świeci przez szybę samochodu, ale termometr wskazuje zaledwie 6 stopni ciepła, by jednak dojść w ciągu dnia do 17'C. . W Ogrodzieńcu zatrzymujemy się przy małym kościółku "wbitym w skałę" - Sanktuarium Matki Bożej Skałkowej. Udaje nam się nawet zrobić zdjęcie wnętrza przez zaparowane szyby świątyni.

Ogrodzieniec 2010

Dzień 5 - Zostawiamy przyczepę na campingu i jedziemy zwiedzać zamki w okolicach Pragi. Pierwotne zakładaliśmy, by zostawić przyczepę i jechać do Niemiec zobaczyć zamki w Bawarii: Neuschwanstein i Hohenschwangau. Jednak po dłuższym namyśle stwierdziliśmy, że to nie ma sensu. I w ten sposób zwiedziliśmy jeszcze kilka ciekawych miejsc w Czechach... Pierwszym z nich był, znajdujący się w miejscowości Veltrusy, barokowy pałac rodziny Chotków z połowy XVIII w., utrzymany w stylu empire. Park z romantycznymi budynkami. Żeby zobaczyć go w całej okazałości trzeba było udać się na dość długi spacerek, ale - co tu dużo pisać - opłacało się. Co prawda ochroniarz nie wpuścił nas do środka, jednak widoki z zewnątrz były wystarczająco zadowalające.

CZECHY 2010 cz.2/2

No to rozpoczynam pierwszą w swoim życiu wyprawę z przyczepą kempingową. Nie dość, że trasa dość długa, bo ok. 2400km, to jeszcze temat iście ze średniowiecza. Ogólnie można ten wyjazd określić nie tyle „zamkowy”, co z serii "wszędzie widzę zamki" (po takim tygodniu zaglądasz do lodówki, bierzesz konserwę, otwierasz i co? widzisz zamek :) nie wspominając już o fakcie, że konserw mamy dość...). . Przygotowania trwały dość krótko, ale nic raczej nie zabrakło na wyprawie. Przede wszystkim określony program wyprawy w oparciu o różne przewodniki, wyszukiwarki... Chodziło nam o trasę taką, by zobaczyć jak najwięcej zamków w Czechach. Dosłownie był to objazd wkoło Czech. Nie wszędzie dało się wjechać, ale też pojawiły się punkty, których w ogóle nie braliśmy pod uwagę.

CZECHY 2010 cz. 1/2

Oprócz dłuższych wypraw, może propozycja jednodniowa: Zamek Krzyżtopór w Ujeździe i Sandomierz. Pomysł na jednodniową wycieczkę w listopadzie, pogoda dopisała, więc można się wybrać za miasto.O zamku można dowiedzieć się na oficjalnej stronie. Natomiast ja podzielę się swoimi wrażeniami i fotografiami z wycieczki. Zamek wita nas armatami, ale jedynie jedna skierowana jest w naszą stronę.   Z Ujazdu niedaleko do Sandomierza, gdzie możemy zwiedzić zamek, Katedrę, rynek z Ratuszem, podziemną trasę turystyczną... Jeśli czas pozwoli - wybrać się na wycieczkę statkiem po Wiśle.  Te dwie miejscowości możemy zwiedzić w jeden dzień. Można też rozbudować trasę o kilka atrakcji, które znajdują się w okolicy.

Ujazd - Sandomierz

I znów grzebanie w archiwach i powrót do przeszłości... Wyjazd do Holandii w ferie zimowe 2006... Zapraszam do poczytania (a właściwie pooglądania). Tak, to nie pomyłka, ale jeden z moich szalonych pomysłów ;) W Święta Bożego Narodzenia 2005 roku odwiedziłem moich Przyjaciół spod Miechowa i od słowa do słowa padł pomysł wyjazdu do Hagi. Szybki telefon do naszych Przyjaciół w Hadze: - Co robicie w ferie? - A co? - Chcemy Was odwiedzić... - Żart? - Nie. Na serio. - Przyjeżdżajcie! No i stało się. Pakowanie auta w niedzielne popołudnie, by o 5 rano następnego dnia zaparkować na ulicach Hagi.

HOLANDIA w pigułce

Mamy tydzień wolnego, a w sumie 9 dni – trzeba coś zrobić z tak pięknie zapowiadającym się wolnym czasem. Planowaliśmy skoczyć do Chorwacji, ale ostatecznie zdecydowaliśmy się pojechać tam w czasie wakacji. Był włoski pomysł dookoła wybrzeżem, ale zdecydowanie za mało czasu. Dlatego ostatecznie zdecydowaliśmy się na Alpy.  Wszystko spakowane – jedziemy. Przejeżdżamy przez Czechy, a granicę z Austrią przekraczamy w niewielkiej miejscowości Reinthal – niedaleko Breclav (uwaga przejazd jedynie poniżej 3,5T). Przejazd bocznymi dróżkami jakże różni się od głównych dróg. Spokojnie, ruchu brak a małe miejscowości mają swój urok. Docieramy do głównej drogi prowadzącej z Mikulova. Na pierwszej możliwej stacji kupujemy winietę – gdyż dalej wjeżdżamy już na autostradę, która z dnia na dzień jest coraz bliżej czeskiej granicy. Często przejeżdżamy przez Wiedeń, lecz zawsze obwodnicą. Tym razem decydowaliśmy się poświęcić mu trochę więcej czasu. Osiołek niewielki dlatego, po zrobieniu rundki wzdłuż pięknego, modrego Dunaju parkujemy w okolicach parku miejskiego i ruszamy na spacer wiedeńskimi uliczkami.

ALPEJSKIM SZLAKIEM

Mamy do wyboru drogę wzdłuż hiszpańskiego wybrzeża – czyli kolejne plażowanie na dość zatłoczonych w tej okolicy plażach, lub no właśnie lub, przejazd przez Andorę. Długo się nie zastanawiamy bo wybrzeże już trochę znamy, a w Andorze nigdy nie byliśmy no i pogoda dziś niezbyt na plażowanie. Wręcz pochmurnie i burzowo, a Andora poza przyrodą i górami kusi dodatkowo cenami paliwa, campingów no i innych produktów. Tak głęboko w głąb Hiszpanii jeszcze się nie zapuszczaliśmy – a i pogoda w górach jakby lepsza. Tak to zdecydowane był dobry pomysł.   Z wjazdem do Andory od strony Hiszpanii nie było problemów – rzucili okiem na paszporty o nic nie pytali. Za granicą rzuca się w oczy środkowy pas drogi, który przeznaczony jest do ruchu w dwie strony – w zależności od natężenia ruchu pali się czerwone lub zielone światło. W pobliżu jest również stacja benzynowa, mocno oblegana – ciekawe dlaczego. A niedaleko – zresztą jak prawie wszystko w tym niewielkim kraju – jest centrum handlowe, w którym można spędzić trochę czasu buszując pomiędzy półkami. Kilka kilometrów dalej leży stolica Andora La Vella. Zatrzymujemy się na parkingu przy McDonaldzie, który oferuje darmowy parking na czas posiłku i chwilę wytchnienia. Jemy i idziemy na obchód niewielkiego miasta. Kręcimy się chwilę po okolicy, ale zabytków nie ma tu wiele, można natomiast zapoznać się z tutejszą architekturą.   Andora to niewielki kraj, ale ile ma do zaoferowania. Zabytki może niekoniecznie bo nic szczególnego nie rzuciło nam się w oczy, ale te góry – cudne. Gdzie nie spojrzeć tam jakiś szczyt – raj dla naszych oczu. Jako, że wszędzie blisko, jedziemy trochę rozejrzeć się po górkach. Na nocleg zatrzymujemy się na campingu i podnóża gór. Camping leży przy głównej drodze – ale ruch w tym kraju z dala od granicy jest taki wielki, że nawet tego nie zauważamy. Obsługa przemiła no ta cena – ułamek tego co w Hiszpanii. Jutro może wybierzemy się na jakiś szczyt….

ANDORA  2009

Czas na ostatnią część relacji z naszej tegorocznej podróży. Jak pisaliśmy w przedostatniej części relacji Dłużąca się trasa zapoczątkowała burzę mózgów, aby wykorzystać jeszcze resztę urlopu i udać się gdzieś na kilka dni. Padło na Bieszczady w celu zdobycia jednego ze szczytów Korony Gór Polski - Tarnicy, cały plan ewoluował na tyle, że postanowiliśmy zdobyć wszystkie szczyty KGP w Karpatach. Po szybkim pit stopie w domu, rozładunku niepotrzebnych gratów, szybkim praniu ruszyliśmy na wschód Polski. Wyjazd opóźnił się o kilka godzin, więc na miejsce dotarliśmy dopiero koło 22. Ostatnie dzikie i darmowe pole biwakowe pokazał nam na mapie Daniel, który przemierza Świat w swoim Land Roverze, była to świetna alternatywa dla naszego nadszarpniętego budżetu. :) Jednak odnalezienie tego miejsca w totalnej ciemności nie było łatwe, gdyż wjazd ładnie kamufluje się między krzakami, ale stojący nieopodal patrol straży granicznej troszkę nas nakierował. Na miejscu zastaliśmy kilka osób siedzących przy ognisku - byłych harcerzy. Nie czekając długo postanowiliśmy nawiązać nowe znajomości i przysiąść się do ogniska i przy okazji usmażyć długo wyczekiwane kiełbaski. Początkowo mieliśmy zostać tam tylko jeden dzień i ruszyć dalej, ale dopisująca pogoda oraz bliskość rzeki sprawiły, że zatrzymaliśmy się na około trzy dni. Następnego dnia cały dzień spędziliśmy nad rzeką, chłodząc tyłki w wodzie. Wieczorem przygotowaliśmy kolację, która troszkę nam zaszkodziła i oboje mieliśmy nie przespaną noc przez bolące brzuchy. Rano byliśmy wyczerpani i baliśmy się cokolwiek zjeść bo od razu nam się zbierało na wymioty :( Koło południa poprawiło mi się i postanowiłem nie marnować dnia, wybywając na wędrówkę po paśmie Otrytu. Dosyć ciekawe pasmo - można znaleźć wiele łusek i pozostałości po I wojnie światowej, ponieważ na Otrycie znajdywała się linia frontu. Po kilkunastu minutach wspinaczki po drodze mijam słynną chatę socjologa i udaję się na Trohaniec (939m n.p.m.), który jest najwyższym wzniesieniem pasma. N szczyt nie prowadzi żaden szlak turystyczny, więc przedzieram się wąską ścieżka przez trawę, która na dodatek jest mokra... Sam szczyt, jak i pozostała część pasma jest zalesiony, więc za bardzo nie ma jak podziwiać widoków :( Na szczycie znajdziemy krzyż z inskrypcją poświęconą żołnierzom z I wojny światowej, obłożony łuskami naboi i pocisków z czasów I wojny. W drodze powrotnej zahaczam o Chatę Socjologa, niby tylko na chwilkę, zobaczyć jak to wygląda, a spędziłem tam ponad godzinę, rozmawiając z gospodarzem. Miejsce to mnie urzekło i z chęcią tam wrócę jesienią bądź zimą :) Niestety zaczęło się ściemniać i musiałem przerwać naszą konwersację i wrócić do Dominiki, która podczas mojej nieobecności wypoczywała, szukając ciekawych miejsc do odwiedzenia w sierpniowym NG Travelerze.

The Poor Journey - Norwegia/Polska cz. 2/2

Oviedo to sympatyczne hiszpańskie miasto uniwersyteckie, nowoczesne mimo położenia na uboczu, a właściwie na prowincji. Wyróżnia je liczba rzeźb, jakie można w nim zobaczyć – w sumie aż 107. W porównaniu z innymi hiszpańskimi kurortami Oviedo jest cichutkie i małe. Tym bardziej, że w starej części miasta, casco viejo, nie ma ruchu samochodowego. Połowa ulic przeznaczonych dla pieszych biegnie właśnie w tym rejonie i to tu życie toczy się najbardziej intensywnie. Jeżeli zawitamy do Oviedo w czwartek, sobotę lub niedzielę, prędzej czy później nogi zaprowadzą nas na Plaza del Fontán. Pod tą nazwą kryje się plac pełniący w tych dniach funkcję targowiska. Powstał na miejscu osuszonego niedużego jeziorka. Otaczają go arkady, a prócz straganów składa się także z pawilonów, w których kupimy tradycyjny czarny fajans i tutejsze specjały. Wśród nich można wymienić jabłecznik sidra oraz cabrales – ser z przerostem niebieskiej pleśni, o bardzo wyrazistym smaku i aromacie.

Rzeźby Oviedo

Hymer DuoMobil to ucieleśnienie dwóch, coraz wyraźniejszych trendów w projektowaniu pojazdów campingowych. Otóż, producenci coraz chętniej przygotowują kampery dla par, ale też coraz częściej proszą samych użytkowników o pomoc w projektowaniu. Kampery dla czterech, sześciu lub ośmiu osób? Takie pewnie nigdy nie znikną z rynku, ale dziś tracą na popularności. Coraz częściej klienci chcą dla siebie wygody, a o taką trudno, gdy w jednym samochodzie ma się zmieścić wiele osób. Stąd nowy trend, aby tworzyć pojazdy campingowe dla par, które chcą podróżować bez dzieci. Takie podejście wymusza nowy sposób projektowania przestrzeni – nie chodzi już o to, aby dało się wcisnąć jak najwięcej pakunków i miejsc do spania, ale by praktyczne rozwiązania szły w parze z komfortem użytkowania.

DuoMobil - kamper dla pary

Mijający sezon wakacyjny, był naszpikowany ofertami na greckie wyspy. Począwszy od Rodos, przez Kretę, Zakyntos, Korfu po Kos i wybrzeża Salonik. Wybrać ofertę na last minute nie było trudno. 2 dni przed wyjazdem przeglądając w biurze podróży miejsca z rezerwacjami, znikały z każdym odświeżeniem strony. Decyzja zapadła ! Jedziemy do 4* hotelu Asteras w Kardamena, Kos. Wylot z Katowic 14 września, przelot 2,5h. Lotnisko trochę przypominało kolumbijski port lotniczy z filmu Blow z John Deep. Ale mniejsza z tym. Nie przyjechaliśmy szmuglować kokainy, a wypocząć.

Buggy Trip po Kos, Grecja

Przygoda z Albanią zaczęła się dość nietypowo. Podjeżdżamy do przejścia granicznego w Sukobin-Muriqan. Po przeczytaniu różnych informacji dotyczących wjazdu samochodem do Albanii, co przypilnować, jakie papiery musimy wypełnić i odebrać na granicy a potem je trzymać aż do wyjazdu, pierwsze miłe zaskoczenie. MARIQAN - SZKODRA - LEZHE - KRUJE TRASA 100km. Albania chyba doszła jednak do wniosku, że za dużo formalności odstrasza i teraz jedynie spisują numer rejestracyjny samochodu – do paszportu nawet nie zaglądają, tylko każą jechać dalej. No właśnie i tu problem, policjant spisał numer rejestracyjny i pokazuje jechać dalej, a tu nasz osiołek bryka. Bryka czyli, znów wyskoczyło nam coś z biegami i zostaliśmy z „3 i 4”. Podjeżdżamy kilka metrów i konsternacja co robić dalej. Ponieważ podobna sytuacja zdarzyła nam się już wcześniej wiemy jak ręcznie uruchomić pozostałe biegi, ale to dopiero początek naszego wyjazdu więc co dalej, wracać do Czarnogóry czy jechać dalej. Albańskiego nie znamy ani słowa. Podchodzi jednak do nas ktoś, zagląda pod maskę i tłumaczy w ogólnie rozumianym języku, że za 5 km jest warsztat. No to z duszą na ramieniu jedziemy. Po mniej więcej 5 km faktycznie jest coś, ale po wjechaniu na plac i rzuceniu okiem „co tu dają” okazuję się, że co najwyżej możemy opony wymienić. No nic – ręczne wrzucenie biegu i jedziemy. Dojeżdżamy do miejscowości – warsztatu ani widu ani słychu. W końcu mała niepozorna wiata – warsztat. Tak tylko jak się dogadamy skoro oni tylko albański. Szczęście w nieszczęściu akurat jest u nich Serb – więc on po swojemu my po swojemu no i tłumaczymy co i jak. Poprzednio wymiana tego elementu przysporzyła nam nie lada wrażeń więc i tym razem jesteśmy pełni obaw, ale tu sprawdza się powiedzenie – im biedniejszy kraj tym ludzie bardziej potrafią sobie radzić. Mechanik rzuca okiem pod maskę, za chwilę wraca z „paskiem do gazu” i jak gdyby nigdy nic wsadza ręce „na gorący silnik” 5 minut i gotowe. Mówi jednak, że kilka kilometrów dalej w Szkodrze są sklepy, że może tam znajdziemy element. Szczęśliwi jedziemy dalej.

Blog

Ogrodzieniec 2010